Σε όλο τον κόσμο, οι ομοιοπαθητικοί επικεντρώνονται στο καθήκον να καταστήσουν την επιστήμη της ομοιοπαθητικής πιο αξιόπιστη και προβλέψιμη.
Η κατάσταση κάθε ασθενούς πρέπει να προσδιορίζεται και να ταιριάζει σε μια κατάσταση φαρμάκου. Αυτό γίνεται συχνά μέσω απλά της συλλογής των συμπτωμάτων, αντί της αντίληψης του συνόλου. Γι’ αυτό η ομοιοπαθητική πολλές φορές αποτυγχάνει.
Αυτή η προσέγγιση είναι σαν να προσπαθούμε να κινηθούμε σε μια νέα πόλη χωρίς χάρτη ή χωρίς τα ονόματα δρόμων.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατατάξουμε έναν ασθενή σε κάποιο φάρμακο. Η προσέγγιση μέσω «Συμπτωμάτων» (Symptom approach), είναι μια από τις πιο κυρίαρχες προσεγγίσεις που χρησιμοποιείται από τους ομοιοπαθητικούς από την αρχή της επιστήμης μας.
Ο Hahnemann στο Όργανον της Θεραπευτικής τέχνης και στον Αφορισμό 9, αναφέρεται στα δύο κύρια χαρακτηριστικά των ζωντανών οργανισμών, ότι μπορούν να «αισθανθούν» και μπορούν να «λειτουργήσουν». Ο Hahnemann πιστεύει ότι πρώτα υπάρχει «υλικό» σώμα και πάνω από αυτό είναι η ψυχική μας ικανότητα, ο νους. Ο νους είναι προικισμένος με λογική, όχι μόνο «αισθάνεται» αλλά μπορεί επίσης να αναλύσει, να ερμηνεύσει και να σκεφτεί ενεργά.
Στην υποσημείωση (footnote) του αφορισμού 16, ο Hahnemann αναφέρει ότι, Η πιο σοβαρή ασθένεια μπορεί να προκληθεί από επαρκή διαταραχή της ζωτικής δύναμης μέσω της φαντασίας και επίσης να θεραπευτεί με τα ίδια μέσα.
Αυτό το επίπεδο φαντασίας (ψευδαίσθησης), είναι αυτό που δημιουργεί την αίσθηση και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που «βλέπουμε» ή «φανταζόμαστε», δημιουργεί μία αίσθηση, δημιουργεί μία ολόκληρη εμπειρία, αυτή είναι η εξατομικευμένη εμπειρία του ασθενή και αυτήν την εμπειρία πρέπει να κατανοήσουμε ώστε να ταιριάξουμε το όμοιο φάρμακο.
Παρόμοια εξήγηση δίνεται και στο footnote του Αφορισμού 11.
Στην ομοιοπαθητική, μέχρι πρόσφατα, δεν υπήρχαν χάρτες ή συστήματα που να ακολουθήσουμε και αυτό το έκανε την αναζήτηση του σωστού φαρμάκου μια πολύ δύσκολη εργασία. Αυτή η δυσκολία οδήγησε σε νεότερες εξελίξεις και σε διάφορες προσεγγίσεις βασισμένες στο «Σύστημα» (System approach). Η ομοιοπαθητική τα τελευταία χρόνια άρχισε να αλλάζει, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε όχι μόνο το γεγονός, αλλά τι σημαίνει το γεγονός, ποια είναι η αντίληψη του ατόμου για το γεγονός ή γενικότερα για τις καταστάσεις τις ζωής του.
Συνοπτικά, είναι γνωστό ότι ο φυσικός κόσμος αποτελείται από το ζωικό, το φυτικό και το ορυκτό βασίλειο. Στην ομοιοπαθητική πιστεύουμε ότι η ενέργεια καθενός από αυτά τα βασίλεια είναι μοναδική στο κάθε ένα από αυτά και διαφορετική από τα άλλα. Σαν άνθρωποι, δανειζόμαστε ή βιώνουμε τα ενεργειακά μοτίβα από ένα από αυτά τα βασίλεια που αντιστοιχεί στον εσωτερικό μας τρόπο αντίληψης και αντίδρασης.
Αυτό το ενεργειακό μοτίβο καθορίζει το «άλλο μας τραγούδι».
Θα δούμε καθαρά να συμβαίνει αυτό μέσα από τρία παραδείγματα περιστατικών, όπου στο πρώτο περιστατικό δόθηκε ορυκτό φάρμακο, στο δεύτερο περιστατικό δόθηκε φάρμακο από το φυτικό βασίλειο και στο τρίτο δόθηκε φάρμακο από το ζωικό βασίλειο.
