Στην αρχαία Ελλάδα, η θεραπαινίδα και ο θεράπων ήταν δούλοι που πρόσφεραν ελεύθερα και αξιοπρεπώς τις θεραπείες τους. Εν συνεχεία, οι πρακτικοί, οι μαίες και κάθε γυναίκα στα χωριά έσπευδαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς για την αποκατάσταση της υγείας. Χρησιμοποιώντας υλικά που τους παρείχε η φύση, απλά υλικά που υπήρχαν σε κάθε σπίτι όπως βότανα, φρούτα, λαχανικά, καρπούς, μπαχαρικά, μέλι, αυγά, κρασί, τσικουδιά, πετιμέζι, λάδι, θειάφι, ασβέστη, ξυράφι και ποτήρια.
Έβαζαν τα κόκαλα στην θέση τους, έφτιαχναν στηρίγματα για αυτά, πυράκτωναν “το κοράκιο” στον ουρανίσκο, θεράπευαν τον καρκίνο με καβούρια, και με βότανα. Βασιζόμενοι στην αρχαία Ελληνική ιατρική, γνώριζαν ότι πρέπει να είναι σε ισορροπία οι τέσσερις χυμοί μέσα στο σώμα, το φλέγμα, το αίμα, η κίτρινη χολή και η μέλανα χολή. Όταν διαπίστωναν ανισορροπία, έπρατταν ανάλογα ώστε να επέλθει η υγεία. Μέσω της φλεβοτομίας αφαίμασσαν την περίσσεια των χυμών. Εφάρμοζαν την τεχνική “σαρλίκι” για να αφαιρέσουν κίτρινη χολή, την άνοιξη έκαναν αφαιμάξεις για να αφαιρέσουν το φλέγμα, όπως και στο κρυολόγημα εφαρμόζοντας κοφτές βεντούζες. Άλλα και με τα κατάλληλα βότανα ρύθμιζαν τους χυμούς στο σώμα. Για εργαλεία είχαν τα χέρια τους και τις αισθήσεις τους, όπου μονάχα με αυτά έκαναν διαγνώσεις, βλέποντας, ακουμπώντας, μυρίζοντας και παρατηρώντας τον άρρωστο σφαιρικά.
Κι αν έχουν περάσει αιώνες οι γνώσεις παραμένουν στα χωριά ακόμα και χωρίς την τεχνολογία, γραμμένη στη μνήμη των ανθρώπων. Είναι τόσο όμορφο το ταξίδι της γνώσης από γενιά σε γενιά.