Αυτό που πραγματεύεται η παρούσα εργασία είναι αρχικά μια ιστορική αναδρομή από τον 1ο μ.Χ αιώνα και τον Διοσκουρίδη, στους Πατέρες της εκκλησίας οι οποίοι δείχνουν την εκτίμηση τους για την ιατρική επιστήμη όπως ασκούνταν στον Ελλαδικό χώρο από τους λαϊκούς θεραπευτές με απλά μέσα και Παραδοσιακές μεθόδους. Στη συνέχεια φτάνουμε στην εποχή του Βυζαντίου όπου η λαϊκή θεραπευτική εμπλουτίζεται με στοιχεία από τους λόγιους της εποχής οι οποίο δεν απορρίπτουν τις μέχρι τότε πρακτικές αλλά μάλλον τείνουν να συστηματοποιήσουν την προφορική παράδοση. Λίγο αργότερα η Αναγέννηση και η ιατρική σχολή της Padova στην οποία σπούδασαν αρκετοί μοναχοί έρχονται να “ξανασυναντήσουν” την παραδοσιακή Ελληνική λαϊκή ιατρική. Τότε βλέπουν το φως της μέρας και τα πρώτα συγγράμματα επί του θέματος από χέρια κληρικών και μοναχών με την έκδοση των έργων του Διονύσιου Πύρρου, του Αγάπιου και έπειτα του Γυμνάσιου. Σύγχρονοι πατέρες όπως ο Άγιος Παΐσιος συμβάλλουν με την επιρροή τους στην αποδοχή και την διάδοση αυτών των πρακτικών. Πολλές τέτοιες πρακτικές συναντάμε και στο πόνημα μας με τίτλο “Περί της Εκκλησιαστικής και μοναστηριακής λαϊκής ιατρικής” στο οποίο αναδεικνύεται η σχέση εκκλησίας και Παραδοσιακής Ελληνικής λαϊκής ιατρικής, σχέση αιώνων με ρίζες πολύ βαθιές και διάσπαρτες που δίνουν συνεχώς νέους καρπούς με την πάροδο των ετών.