Οἱ μινωικὲς καὶ μυκηναϊκὲς ἐπιγραφὲς μᾶς δίνουν κάποια στοιχεῖα γιὰ τὴν ἰατρικὴ στὴν ἐποχὴ τοῦ Χαλκοῦ. Χαρακτηριστικὰ τὸ προσηγορικὸ i-ja-te ποὺ σημαίνει ἰατήρ, δηλαδὴ γιατρός, ἀπαντᾶ σὲ κείμενα τῆς Γραμμικῆς Α΄ καὶ Β΄ γραφῆς ὅπως καί ἡ λέξη te-ra-pe-te Θεραπευτῆς.
Ἀναλύουμε κατὰ κύριο λόγο ὅσες ἀναφορὲς σὲ συλλαβικὴ γραφὴ ἔχουν εὑρεθεῖ τὴν 2η χιλιετηρίδα π.Χ., οἱ ὁποῖες σχετίζονται μὲ τὴν Ἰατρική, τὶς θεραπεῖες τὰ βότανα καὶ τὰ φάρμακα.
Ἡ χρήση καὶ ἡ παρασκευὴ τῶν φαρμάκων στὰ ἀρχεῖα τῆς γραμμικῆς Α΄ μᾶς ἀναδεικνύει τὴν σημασία τοῦ ἐλαιολάδου σὲ πάρα πολλὲς χρήσεις. Εἰδικώτερα, οἱ ἀναφορὲς στὰ βότανα, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ ἀρωματικὰ ἔλαια, πιστεύουμε ὅτι λειτουργοῦσαν ἀποφασιστικὰ στὴν πρόληψη καὶ τὴν ἰατρικὴ θεραπεία. Τελικά εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ εὕρημα ποὺ ἀναλύουμε καὶ σχετίζεται μὲ τὴ μοναδικὴ παγκόσμια ἀναφορὰ σὲ γυναίκα γιατρὸ ἀπὸ τὴν Φαιστὸ (ΡΗ Ζb4) τοῦ 17ου αἰ. π.Χ. Συμπερασματικὰ προκύπτει ὅτι τὰ ἱερὰ θὰ ἔπρεπε νὰ λειτουργοῦσαν καὶ ὡς κέντρα θεραπείας, ὅπου κάποιες ἱέρειες θὰ ἦταν ἐπιφορτισμένες καὶ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἰατροῦ.