Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί να καταδείξει την τεράστια θεραπευτική αξία μεθόδου της φυσικής άσκησης, ως μέσο θεραπευτικής αξιοποίησης των μεσημβρινών και σημείων του συστήματος του Ελληνικού Βελονισμού, με βάση τον μεγάλο Έλληνα Δάσκαλο και θεραπευτή Ιπποκράτη. Μέσω της εργασίας έγινε μια συνειδητή προσπάθεια για ουσιώδη και επωφελή ζεύξη της ακαδημαϊκής γνώσης της συγγραφέως στους τομείς της Φυσικής Αγωγής & Άσκησης και της επαγγελματικής της εμπειρίας,με θεμέλιο σημείο αναφοράς το Σύστημα του Ελληνικού Βελονισμού και χρονικό πλαίσιο τις περιόδους εγκλεισμού (lockdown) Μαρτίου-Απριλίου 2020 και Ιανουαρίου-Μαρτίου 2021 στην Ελλάδα.
Το κυρίαρχο σκεπτικό που διέπει την εργασία είναι με ποιο τρόπο αξιοποιούμε τη χαρτογράφηση του σώματος, όπως προκύπτει από τον Ιπποκράτη, αξιοποιώντας ως μοναδικό θεραπευτικό εργαλείο το ίδιο το σώμα-αν για εξωτερικούς λόγους/συνθήκες όπως αυτές της πανδημίας COVID-στερούμαστε τη δυνατότητα φυσικής θεραπευτικής υποστήριξης από ειδικούς (βελονισμός, μάλαξη, διατροφική καθοδήγηση) ή την ίδια μας την πρόσβαση σε δευτερογενή θεραπευτικό εξοπλισμό (πχ. βελόνες, ξυράφια, βεντούζες, ιμάντες κα.). Πως προασπίζουμε την αρχή της μυοπεριτοναϊκής απελευθέρωσης στο σώμα και της αυξημένης ροής αίματος και ζωτικότητας που αυτή επιφέρει, ενεργοποιώντας τους φυσικούς μηχανισμούς αυτοθεραπείας που εκπορεύονται από τη ίδια την ανθρώπινη Φύση και τη Νομοτέλεια που διέπει όλα τα έμβια όντα; Πως επεκτείνουμε την αρχή της σωματικής απελευθέρωσης και της θεραπευτικής επίδρασης που επιφέρει στο σύστημα σώμα-νους και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας νοητικό, ψυχοσυναισθηματικό, πνευματικό υπό το πρίσμα της ομοιόστασης ή ενδελέχειας. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι και να παραμένει υγιής όσο εσωτερικά αλλά και σωματικά, νοητικά, συναισθηματικά, οικονομικά, πνευματικά για οποιοδήποτε λόγο παραμένει σκλαβωμένος; Επισημαίνεται ότι λόγω της έλλειψης ιστορικών στοιχείων σχετικά με τις κινητικές μεθόδους που αξιοποιούσαν οι αρχαίοι και νεότεροι Έλληνες, πλην της βάδισης, των ολυμπιακών αθλημάτων και των χορών, τόσο κατ’ ιδίαν όσο και σε οργανωμένους χώρους και δομές θεραπείας-όπως τα Ασκληπιεία-αξιοποιήθηκαν συγκριτικά πρακτικές από αλλότρια θεραπευτικά συστήματα, από άποψη ιστορικής προέλευσης.
Στο πλαίσιο ωστόσο της ενότητας που διέπει τα πολιτιστικά και θεραπευτικά δημιουργήματα των λαών από το λυκαυγές της ιστορίας, ίσως είναι θέμα χρόνου και αρχαιολογικής σκαπάνης να έχουμε στο μέλλον ευρήματα που θα ρίξουν ακόμα μεγαλύτερο φως στις θεραπευτικές πρακτικές των προγόνων μας, σε σχέση με την ευεργετική επίδραση της Άσκησης στον ανθρώπινο ψυχισμό, την υγεία, το σώμα και το πάθος για Δημιουργία.
Μπορείτε να μεταβείτε στη σελίδα συζητήσεων για το συγκεκριμένο άρθρο στο Φόρουμ Παραδοσιακής Ελληνικής Ιατρικής πατώντας εδώ.
